Opiekunowie tęskniących za lepszym światem

21 listopada od 1990r. obchodzony jest jako Dzień Pracownika Socjalnego. Swoje święto w tym dniu obchodzą wszyscy pracownicy służb społecznych, jest to forma wyróżnienia oraz podkreślenia ich roli i znaczenia dla społeczeństwa. Tradycje tego zawodu w naszym kraju sięgają roku 1966. To właśnie wtedy, ówczesne Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej  powołało do życia państwowe szkoły pracowników socjalnych. Rozkwit tego zawodu przypada na lata 90 XX w.

Z tej okazji w piątek, 27 listopada w sali obrad Rady Miejskiej w Chojnie odbyła się uroczystość, która zgromadziła pracowników gminnych instytucji zajmujących się pomocą społeczną. W spotkaniu uczestniczyły m.in. Agnieszka Horwat-Makowska-kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej i Małgorzata Korzeniec – kierownik Środowiskowego Domu Samopomocy.

Uroczystość otworzył burmistrz Adam Fedorowicz, który podziękował  za trud wkładany każdego dnia w niesienie pomocy osobom cierpiącym przemoc, biedę, czy chorobę. W ciepłych słowach podkreślił, że  pracownik socjalny to jedna z tych profesji, która wymaga powołania i cierpliwości a także otwarcia na problemy innych i  dlatego nie każdy sprawdza się w tym zawodzie.

Stawia wykonującym go osobom wysokie wymagania etyczne oraz określone cechy charakteru. Pracownik socjalny musi wykazać się wieloma cechami gwarantującymi mu zdolność porozumienia z osobami, którym pomaga. Podstawą są komunikatywność, zaufanie, tolerancyjność, poszanowanie godności człowieka, solidaryzowanie się z potrzebującymi i cierpiącymi. Ważną cechą osób wykonujących ten zawód jest odporność psychiczna. Przemoc, cierpienie, bieda, bezradność- to codzienne problemy podczas wykonywania obowiązków.    

Na wszystkich przybyłych na uroczystośc pracowników socjalnych, czekał stół słodkości przygotowany przez Środowiskowy Dom Samopomocy, a także projekcja wzruszającego filmu Marcela Łozińskiego, „Wszystko się może przytafić”, o którym Bożena Janicka w „Kino” pisała „Film Łozińskiego, niby-dokument, jest w istocie nasyconym poezją filmowym esejem o smutku przemijania i potędze życia. Lecz czymś jeszcze: uchwyconym przez kamerę obrazem rodzenia się w dziecku człowieka. W kontakcie z innymi, przez solidarność i współczucie, chłopiec buduje sam siebie(…)”.

Burmistrz A. Fedorowicz gratuluje M. Korzeniec